مقایسه سه روش وینینگ بیماران تحت تهویه مکانیکی

  سابقه و هدف: با توجه به اهمیت جدا کردن به موقع بیماران تحت تهویه مکانیکی از ونتیلاتور روش های SIMV و T-Piece و PSV جهت پروسه جداسازی ( Weaning ) در اولین فرصت مناسب که همراه با انتوباسیون مجدد بیمار نباشد مورد توجه قرار گرفت. این تحقیق بر روی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های امام حسین، طالقانی و لقمان تهران بین سال های 81-1379 صورت گرفت.   مواد و روش ها: پژوهش به صورت تجربی، تصادفی و مولتی سنتر روی 89 بیمار تحت تهویه مکانیکی صورت گرفت. ابتدا 75 بیمار که ضوابط وینینگ را پیدا نمودند به صورت تصادفی به سه گروه 25 تایی تقسیم و به کمک روش های SIMV و T-Piece و PSV از دستگاه تهویه مصنوعی جدا گردیدند. 14 بیمار دیگر هم که در زمان مطالعه خارج از برنامه ریزی درمانی خود را اکستیوب کرده بودند در گروه چهارم ( Selfextubation ) قرار گرفتند. کلیه بیماران تحت رژیم تغذیه ای یکسان قرار داشتند و پراکندگی بیماری های همراه COPD ، ایسکمیک قلبی، پرفشاری خون، بین گروه ها مورد توجه قرار گرفت. انتوباسیون مجدد ( Reintubation ) به صورت لزوم انجام انتوباسیون مجدد و از سرگیری تهویه مکانیکی تا 72 ساعت پس از انجام اکستوباسیون و Out come با مرخص شدن یا فوت در بخش ICU در نظر گرفته شد. بعد از جمع آوری یافته ا با کمک نرم افزار SPSS و با آزمون آماری ANOVA مورد قضاوت قرار گرفت.   یافته ها: PSV کمترین میزان موارد انتوباسیون مجدد را در مقایسه با دو روش دیگر دارد ( P=0.008 ) و هر چه طول تهویه مکانیکی کمتر باشد میزان فراوانی انتوباسیون مجدد کاهش می یابد ( P <0.0001). وقوع انتوباسیون مجدد باعث افزایش طول مدت بستری و افزایش مرگ و میر در ICU می شود ( P <0.0001) ولی روش های متفاوت وینینگ بطور مستقل تاثیری روی Out come بیماران ندارد.  �نتیجه گیری و توصیه ها: تنظیم پروتکلی واحد جهت انجام شروع به موقع پروسه وینینگ بیماران تحت تهویه مکانیکی در بخش های ICU و استفاده از متد PSV به عنوان روش ارجح در مقایسه با T-Piece و SIMV توصیه می شود.